απίδρομος

ο κ. -δρομή, η

υποχώρηση για να πάρει κανείς φόρα, για να ορμήσει πιο δυνατά (η λ. στον Βαλαωρίτη).

[ΕΤΥΜΟΛ. < αρχ. επίθ. επίδρομος < επιδραμείν].